پیدایش اولین خودروهای برقی

مدل های خودروی برقی
اختراع اولین مدل وسیله نقلیه الکتریکی به افراد مختلف نسبت داده شده است. در سال ۱۸۲۸، آنیوس ژدیک(Ányos Jedlik) مجارستانی اولین نوع موتور الکتریکی را اختراع کرد، و خودروی برقی کوچکی طراحی کرد که با موتوری که توسط خودش اختراع شده بود کار می کرد. در سال ۱۸۳۴، آهنگری به نام ورمونت توماس داونپورت(Vermont Thomas Davenport ) ابتکاری مشابه را روی مسیر کوتاه برقی پیاده کرد. در سال ۱۸۳۵ پروفسور Sibrandus Stratingh و دستیار ش Christopher Beckerیک ماشین برقی کوچک ابداع کردند که نیروی آن توسط سلول های غیر قابل شارژ اولیه تامین می شد.
لوکوموتیوهای برقی
اولین ماشین برقی شناخته شده در سال ۱۸۳۷ توسط شیمی دانی به نام رابرت داویدسون(Robert Davidson) اهل آبردین ساخته شد. نیروی این ماشین توسط سلول های گالوانیکی(باتری) تامین می شد. بعدها دیویدسون لوکوموتیو بزرگی به نام گالوانی ساخت که در سال ۱۸۴۱ در نمایشگاه هنر رویال اسکاتلندی به نمایش گذاشته شد. این وسیله ی نقلیه ی هفت تُنی دو موتور مستقیم reluctance و قطبهای ثابتی بود که از طریق میله های آهنی که آن ها را به سیلندر چوبی بر روی هر محور متصل کرده بود، عمل می کردند.
این لوکوموتیوها قادر به حمل ۶ تن بار بودند. در سپتامبر سال بعد این لوکوموتیو ها در راه آهن Edinburgh and Glasgow مورد آزمایش قرار گرفتند، اما قدرت محدود باتری مانع از ادامه ی استفاده ی عمومی آن شد. بین سال های ۱۸۳۲ و ۱۸۳۹، مخترع انگلیسی به نام رابرت اندرسون(Robrt Anderson) یک کالسکه ی برقی ساده اختراع کرد. ثبت اختراع برای استفاده از ریل به عنوان هادی جریان برق در سال ۱۸۴۰ در انگلستان به ثبت رسید و در سال ۱۸۴۷ به آمریکا صادر شد.
نخستین اتومبیل های برقی
باتری های قابل شارژ که برای ذخیره سازی برق باتری به کار می روند از سال ۱۸۵۹ با اختراع باتری های اسید سرب وارد بازار شدند. این باتری ها توسط فیزیکدان فرانسوی به نام گستون پلانته(Gaston Plante) اختراع شدند. در سال ۱۸۸۱ دانشمند فرانسوی دیگری به نام آلفونس فُر (Alphonse Faure) سبب پیشرفت قابل توجهی در این باتری شد و پیشرفت های او تا حد زیادی باعث افزایش ظرفیت این باتری ها شده و در مقیاس استاندارد صنعتی تولید شد.
چرخه های دو چرخی برقی اولیه در سال ۱۸۶۷ در نمایشگاه جهانی پاریس توسط مخترعی به نام فرانتس Kravgol اتریشی به نمایش گذاشته شد. اما این اثر تنها یک کنجکاوی به شمار آورده شد و برای راندن در خیابان ها قابل اعتماد نبود. چرخه ی دیگری، این بار از نوع سه چرخ، در نوامبر ۱۸۸۱ توسط مخترع فرانسوی به نام گوستاو تُخووه(Gustave Trouve) در نمایشگاه بین المللی برق در پاریس به نمایش گذاشته شد.

توماس پارکر(Thomas Parker) انگلیسی مخترع اولین خودروی برقی در سال ۱۸۸۴ در لندن بود؛ وی از باتری های با ظرفیت بالا و قابل شارژی که خود طراحی کرده بود در این خودرو استفاده کرد. وی همچنین در نوآوری هایی ازقبیل برقی کردن وسیله ی زیرزمینی لندن، تراموای لیورپول و بیرمنگام و سوخت بدون دود Coalite دستی داشته است. علاقه ی شدید پارکر به ساخت خودروهای کم مصرف او را به تولید وسایل نقلیه الکتریکی کشاند. او هم چنین ممکن است نگران عوارض بد دود و آلودگی موجود در لندن در آن دوران بوده است.

فرانسه و انگلیس اولین کشورهایی بودند که از توسعه ی گسترده ی وسایل نقلیه برقی حمایت کردند. اولین خودروی برقی در آلمان توسط مهندسی به نام آندرآس فلوکن(Andreas Flocken) در سال ۱۸۸۸ ساخته شد. قطارهای برقی برای حمل زغال سنگ از معادن مورد استفاده قرار می گرفت، چرا که موتور آنها نیاز به اکسیژن زیادی نداشت. قبل از برتری موتورهای احتراقی بر موتورهای برقی ، خودروهای الکتریکی رکوردهای سرعت و مسافت زیادی به ثبت رسانیدند. در این میان مهم ترین این رکوردها عبارتند از سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت خودروی برقی به شکل ‘rocket-shaped مخترعی به نام Camille Jenatzy که به حداکثر سرعت ۱۰۵٫۸۸ کیلومتر بر ساعت هم رسید. رکورد قابل توجه دیگری که می توان به آن اشاره کرد طرح و ساخت یک ماشین الکتریکی برقی فردیناند پورشه(Ferdinand Porsche) بود که E.W.Hart، چندین رکورد با آن به ثبت رسانید.

اولین خودروی برقی آمریکایی بین سال های ۱۸۹۰-۱۸۹۱ توسط ویلیام موریسیون (William Morrison) توسعه یافت. این وسیله ی نقلیه واگن شش نفری داشت و سرعت آن به ۱۴ مایل در ساعت(۲۳ کیلومتر در ساعت) می رسید. از سال ۱۹۸۵ یعنی پس از آنکه A.L. Ryker اولین سه چرخه ی برقی را به آمریکا معرفی کرد، توجه آمریکایی ها به وسایل نقلیه الکتریکی توجه نشان دادند. اروپاییان پانزده سال قبل تر از آمریکایی ها شروع به استفاده از وسایل نقلیه ی برقی اعم از دوچرخه، سه چرخه و خودرو کردند.

دوران طلایی

اواخر سال های ۱۸۹۰ و اوایل سال های ۱۹۰۰ علاقه به وسایل نقلیه ی موتوری افزایش یافت. تاکسی های برقی در اواخر قرن ۱۹ متداول شدند. شخصی به نام Walter C. Bersey این تاکسی ها را متداول کرده و در سال ۱۸۹۷ تاکسی برقی به ناوگان تاکسی رانی و خیابان های لندن وارد شد. سروصدای تولید شده توسط این تاکسی ها صدایی همچون زمزمه بود؛ به همین دلیل پس از مدتی این تاکسی ها با نام مستعار”humming birds” معروف شدند. در همان سال در شهر نیویورک شرکت های Samuel’sکالسکه ی برقی ساموئل( Electric Carriage )وواگن کمپانی Wagon Company 12 درشکه ی برقی را به عنوان تاکسی در شهر به کار گرفتند. تا سال ۱۸۹۸ تعداد ۶۲ تاکسی تولید کرد تا زمانی که توسط سرمایه داران تبدیل به شرکت تولید خودروی الکتریکی شد.
در سال ۱۹۱۱ اولین خودروی هیبریدی توسط شرکت شیکاگویی وودز موتورز وارد بازار شد. معرفی این خودرو با شکست مواجه شد چرا که نسبت به قیمتی که داشت، سرعت کافی و سرویس های مورد نیاز را دارا نبود.
با توجه به محدودیت ها ی تکنولوژی و دسترسی نداشتن به فناوری ترانزیتور برقی، حداکثر سرعت وسایل نقلیه ی برقی ۳۲ کیلومتر بر ساعت بود. علی رغم داشتن سرعت پایین، این خودروها نسبت رقیبان خود در سال ۱۹۰۰ مزیت های بیشتری داشتند. این خودروها بو، لرزش و سروصدای خودروهای ببنزینی را نداشتند. هم چنین نیاز به تغییر دنده در آن ها نبود. این خودروها نیاز به تلاش بدنی برای روشن شدن نداشتند؛ برعکس خودروهای بنزینی که شامل یک هندل دستی برای روشن شدن موتور خودرو بودند.

خودروهای برقی محبوبیت زیادی میان مشتریان ثروتمند پیدا کردند، آن ها از این خودروها برای تردد در شهر استفاده می کردند. خودروهای برقی با توجه به سهولت کارکردشان به عنوان وسایل نقلیه مناسب برای رانندگی خانم ها به بازار معرفی شد.
نبودن زیر ساخت های مناسب باعث کاهش محبوبیت این خودروها میان مردم شد. اما در سال ۱۹۱۲ کابل برق به بسیاری از خانه ها کشیده شد و توجه عده ی زیادی را به خود جلب کرد. در آغاز قرن، ۴۰ درثد از خودروهای آمریکایی توسط بخار، ۳۸ درصد برق و ۲۲ درصد بنزینی شدند. تعداد ۳۳٫۸۴۲ خودروی برقی در آمریکا به ثبت رسیده و این کشور در آن سال ها بیشترین میزان پذیرش خودروی برقی را داشت. بیشتر خودروهای برقی اولیه بزرگ و با واگن های پر آب و تابی که برای مشتریان مرفه و سطح بالا طراحی شده بودند، بودند. این ویژگی ها سبب محبوبیت این خودرو شده بود.آن ها فضای داخلی لوکس و برجسته ای داشتند که با مواد گران قیمت در آن ها کار شده بود. فروش اتومبیل های برقی در سال های ۱۹۱۰ به اوج خود رسید.
در سال ۱۸۹۶ به منظور غلبه بر برد مسافتی کوتاه طی شده توسط این خودروها و مشکل نبود زیرساخت های مناسب برای شارژ خودرو، سرویس باتری های قابل تعویض معرفی شد. این طرح در ابتدا توسط شرکت Hartford Electric Light Company از طریق سرویس باتری GeVeCo و برای کامیون های برقی مورد آزمایش قرار گرفت.(GVC یک شرکت تابع شرکت جنرال الکتریک). خریدار در ابتدا خودر را بدون باتری از شرکت جنرال خریداری می کرده و سپس برق مورد نیاز از شرکت هارتفورد از طریق باتری قابل تعویض تامین می شده است. صاحب خودرو ماهیانه مبلغی متغیر بسته به مسافت و هزینه ی سرویس برای نگهداری از کامیون پرداخت می کرده است.

رکود فروش خودروی برقی

پس از کسب موفقیت در آغاز قرن بیستم، خودروهای برقی رفته رفته جایگاه پیشین خود را در بازار خودرو به اتومبیل های دیگر دادند. تعدادی عوامل به پیشرفت در این زمینه کمک کردند.اکتشافات ذخایر نفتی بزرگ منجر به فراوانی و در دسترس بودن بنزین شد؛ ساخت اتومبیل بنزینی ارزان تر، که هم برای مردم مقرون به صرفه تر بود و هم مناسب مسافت های طولانی بود، متداول شد. از آن پس خودروهای برقی به خاطر سرعت کم و برد مسافتی کوتاهی که داشتند تنها به سفرهای درون شهری اختصاص داده شدند. (سرعت آن ها۲۴-۳۲ کیلومتر در ساعت و برد مسافتی آن ها ۵۰-۶۵ کیلومتر بود.) در حالی که خودروهای بنزینی قادر به سفر به نقاط دورتر و با سرعت بیشتری بودند. با اختراع استارت الکتریکی خودروهای بنزینی توسط چارلز کترینگ در سال ۱۹۱۲، خودروهای بنزینی بیش از هر زمان دیگری متداول شدند. سابقا خودرو برای روشن شدن نیاز به یک هندل دستی برای شروع به کار داشت که کار را کمی سخت نمود. همچنین با اختراع بدل صدا خفه کن توسط هیرام پرسی ماکسیم(Hiram Percy Maxim) در سال ۱۸۹۷، سر و صدای ایجاد شده توسط موتور های ICEقابل تحمل تر شد. در نهایت، تولید انبوه این خودروها توسط هنری فُرد (Henry Ford) قیمت این خودروها به شدت پایین آورد. در مقابل، قیمت خودروهای برقی مشابه رو به افزایش گذاشت؛ تا سال ۱۹۱۲، قیمت یک خودروی برقی دو برابر یک خودروی بنزینی بود.

بیشتر سازندگان خودروی برقی تولیدات خود را از سال ۱۹۱۰ متوقف کردند. وسایل نقلیه الکتریکی تنها برای مواردی خاص که نیاز به برد مسافتی طولانی نداشت مورد استفاده قرار می گرفت. کامیون های برقی در سال ۱۹۲۳ توسط Yale معرفی شدند. در اروپا و بخصوص انگلستان، شناور شیرها برقی شدند. چرخ های الکتریکی گلف اوایل سال ۱۹۵۴ توسط Lektro ساخته شدند. از اوایل ۱۹۲۰ اتومبیل های برقی با روزهای اوج خود خداحافظی کردند و یک دهه بعد، صنعت خودروی برقی از بین رفت. میشل برین Michael Brian در کتاب خود به نام خودروی برقی در آمریکا(The Electric Automobile in America ) به بررسی عوامل اجتماعی و تکنولوژیکی شکست خودروی برقی پرداخته است.

سال های زیادی بدون احیای دوباره ی خودروهای برقی گذشت. کشورهای اروپایی که از نبود سوخت کافی در جنگ جهانی دوم رنج می بردند، بخشی از جنگ را با خودروی برقی ادامه دادند( مانند استفاده ی بریتانیا از شناور شیر برقی و کشور فرانسه ازحمل و نقل هوایی) ، اما به هر حال با پیشرفت سریع در موتورهای ICE ، تکنولوژی خودروی برقی ثابت ماند. اواخر سال های ۱۹۵۰، شخصی به نام هانری کوچ وُرکرز Henney Coachworks و شرکت ملی اتحادیه الکتریکی و سازندگان باتری های Exide با سرمایه گذاری مشترک
ماشین الکتریکی جدیدی تولید کردند. این خودرو در تنظیمات ۳۶ و ۷۲ ولتی تنظیم شده بود؛ مدل ۷۲ ولتی سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت(۶۰ مایل بر ساعت) داشت و در هر بار شارژ می توانست نزدیک به یک ساعت سفر کند.علی رغم بهبود در عملکرد این خودروی برقی جدید در مقایسه با خودروهای قبلی، از نظر مصرف کنندگان این خودرو نسبت به خودروهای بنزینی زمان بسیار گران تر بود؛ تولید این محصول نیز در سال ۱۹۶۱ به پایان رسید.
در سال ۱۹۵۹ شرکت آمریکا موتورز(AMC) و شرکت Sntone اعلام کردند به صورت مشترک، تحقیقاتی در زمینه ی تولید خودروی برقی مجهز به باتری “خود شارژ” انجام دادند.AMC به نوآوری در تولید خودروهای مقرون به صرفه مشهور بود وSonotone نیز در ساخت باتری های ورق نیکل –کادمیوم که در زمان کوتاه تری شارژ می شدند و نسبت به باتری های اسیدی سربی قبلی وزن کمتری داشتند، متبحر بود. در همان سال، صنایع نو، صنایع جدید، نوعی خودروی برقی با یک بدنه ی پلاستیکی تک قطعه ای به نمایش گذاشت و در اوایل سال ۱۹۶۰ شروع به تولید کرد.

آمریکا و سه شرکت بزرگ خودروساز کانادایی در سال های ۱۹۶۰ برنامه های خود را برای ساخت خودروی برقی داشتند. در سال ۱۹۶۷ شرکت AMC با صنایع Gulton برای توسعه ی باتری های لیتیومی جدید و یک کنترل کننده ی سرعت که توسط Vctor Wouk طراحی شده بود، همکاری خود را آغاز کردند. طرح تولید باتری های زیادی طی سال ها ریخته شد؛ از جمله Scottish Aviation Stamp در سال ۱۹۵۶، Enfield 8000 در سال ۱۹۶۶ و دو نسخه از نسخه ی برقی خودروهای بنزینی شرکت جنرال موتورز یعنی Electrovair در سال ۱۹۶۶ و Electrovette در سال ۱۹۷۶ که هیچ یک از آن ها تولید نشدند.

در ۳۱ جولای ۱۹۷۱، یک خودروی الکتریکی منحصر به فرد، و در واقع اولین خودروی برقی ساخت بشر به کره ی ماه راه پیدا کرد؛این خودرو که نام آن “moon buggy” بود، توسط Boeing و Delco Electronics توسعه داده شد. یک موتور DC روی هر چرخ آن کار گذاشته شده بود و حاوی یک جفت باتری ۳۶ ولتی پتاسیم نقره هیدروکسیدی و غیر قابل شارژ بود.

احیای دوباره ی خودروی برقی

با افزایش بحران ها در سال های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ و پس از سال ها دوری از عرصه ی توجه عمومی، بار دیگر نگاه ها را به سوی خودروهای برقی کشاند. این خودرو لا اقل نوسانات بازار انرژی هیدروکربن را نداشت. در سال ۱۹۹۰، راجر اسمیت، رییس شرکت جنرال موتورز در نمایشگاه اتومبیلی در لوس آنجلس، از طرح خودروی برقی خود پرده برداشت و اعلام کرد که این شرکت خودروی برقی برای فروش به عموم مردم تولید خواهد کرد.

اوایل سال های ۱۹۹۰، منابع هوایی کالیفرنیا(CARB) و دولت “هوای پاک” کالیفرنیا شروع به آوردن فشار برای تولید خودروهایی با سوخت بهینه و آلودگی کمتر کردند؛ با این هدف که به سمت خودروهای بدون آلودگی یا همان خودروهای برقی پیش روند. در مقابل این حرکت، خودروسازان به توسعه مدل های برقی ، از جمله کرایسلر TEVan ، وانت فورد رنجر EV، GM EV1 و وانت S10 EV ، هوندا EV علاوه هاچ بک ، نیسان لیتیوم باتری Altra EV miniwagon و تویوتا RAV4 EV پرداختند. پس از مدتی خودرو سازان مجبور بودند برای دریافت مجوز از CARB برای فروش محصولاتشان، خودروها را مطابق با استانداردهای CARB می ساختند و آنگونه که می بایست نمی توانستند در طراحی محصولات برای جذب مشتریان به خودروی برقی گام بردارند. در همین زمان صنعت روغن نیز به مخالفین با حکم CARB پیوست. برنامه های شرکت جنرال موتورز تحت بررسی دقیق قرار گرفت، در اقدامی بسیار عجیب، مصرف کنندگان اجازه ی خرید EV1s را نداشتند، تنها می توانستند اجاره نامه ای با مدت زمان معین برای اجاره ی خودرو امضا کنند، بدین معنا که خودرو می بایست در آخر مهلت قرارداد به شرکت بازگردانده می شد. شرکت هایکرایسلر، تویوتا، و یک گروه از نمایندگی مجاز و فروش جنرال موتورز از حکم CARB در دادگاه فدرال شکایت کردند، که نهایتا منجر به لغو حکم ZEV CARB شد.
پس ازابراز ناراحتی عمومی رانندگان از تملک خودروها، تویوتا آخرین مدل ۳۲۸ RAV4-EV را ظرف شش ماه یعنی تا آخر ۲۲ نوامبر ۲۰۰۲ برای فروش به مردم ارائه کرد. تقریبا تمام خودروهای دیگر کنار رفته و توسط تولیدکنندگان خود نابود شده بودند. تویوتا همچنان به تولید و حمایت از چند صد دستگاه ۳۲۸ RAV4-EV برای عموم و ناوگانها ادامه داد. جنرال موتورز نیز تولیدخودروی EV1 خود را غیر فعال نموده و آن را به دانشکده ی مهندسی و موزه اهدا کرد.
طی سال های ۱۹۹۰ گرایش به خودروهایی با سوخت بهینه و سازگار با محیط زیست در میان آمریکایی ها افزایش یافت. خودروسازان آمریکایی، تولیدات خود را به روی خودروهای اندازه ی بزرگ گذاشتند، برعکس اروپایی ها وژاپنی ها که ترجیح داده می شد خودروها جمع و جور باشند. در سال ۱۹۹۹ هونداinsight اولین خودروی هیبریدی بود که پس از شناخت خودروی هیبریدی Woods در سال ۱۹۱۷، در آمریکای شمالی به فروش می رسید.

خودروهای هیبریدی برقی که شامل موتور برقی و احتراقی بودند نیز به عنوان یک خودروی سازگار با محیط زیست و مصرف کننده ی بهینه ی سوخت شناخته شدند که البته مشکل کوتاهی مسافت طی شده ی وسایل نقلیه ی برقی را هم نداشتند. اما در مقایسه با خودروهای احتراقی گران تر بودند. مشتریان تمایلی به خرید خودرویی با اندازه ی کوچک که نیاز به سوخت در فاصله های زمانی کوتاه داشت نشان ندادند؛ در نتیجه فروش این خودروها بسیار پایین بود. در سال ۲۰۰۰ مسئله ی بحران انرژی نگاه ها را برای بار دیگر به سمتخودروهای هیبریدی و برقی برد. در آمریکا فروش تویوتا پریوس (که از سال ۱۹۹۹ در بازار موجود بود) به طرز چشمگیری افزایش یافت و خودرو سازان دیگر نیز این راه را دنبال کردند و شروع به ساخت و معرفی خودروهای هیبریدی کردند. بسیاری از خودروسازان هم نمونه های اولیه ای خودروی برقی خود را تولید کردند؛ چرا که مشتریان خواهان خودروهایی بودند که آن ها را از نوسانات قیمت نفت برهاند.
در مقابل شکست شرکت های خودروساز بزرگ در صنعت تولید خودروی برقی، تعدادی از شرکت های خودروساز کوچک به مکان هایی برای طراحی خودروی برقی و معرفی به مردم تبدیل شدند. در سال ۱۹۹۴، شرکت REVA با سرمایه گذاری مشترک گروه هندی Maini و AEV کالیفرنیا در بنگلور هند تاسیس شد. پس از هفت سال تحقیق و بررسی، اولین خودروی کوچک تمام برقی REVAi تولید شد. این خودرو در انگلستان با نام G-Wiz شناخته می شد و در سال ۲۰۰۱ به فروش می رسید. در خودروی G-Wiz از باتری های اسید سرب استفاده می شد، سپس در ژانویه ی ۲۰۰۹ مدل جدیدتری ای ن خودرو به نام REVA L-ion تولید شد. نسخه ی جدید همانند مدل قبلی بود با این تفاوت که باتری های یون لیتیومی داشت و سبب کاهش وزن آن می شد. REVAiدر بسیاری از کشورها بعنوان خودرویی که قادر به حرکت در بزرگراه ها باشد، شناخته نشد؛ در آمریکا این خودرو را نوعی وسیله ی حمل و نقل برای محیط های کوچک به حساب می آوردند. خودروی REVA بیش از ۴۰۰۰ دستگاه از محصولات خود را تا مارس ۲۰۱۱ در سراسر دنیا به فروش رسانید. فروش این محصول در اواخر ۲۰۱۱ در انگلستان که بازار اصلی این خودرو بود، به پایان رسید. تولید در سال ۲۰۱۲ به پایان رسید و خودروی ماهیندراe20 در سال ۲۰۱۳ جایگزین شد.
اکثر خودروهای برقی در جاده های دنیا سرعت پایین و دامنه ی مسافتی کوتاهی دارند که به آنها NEV(neighborhood electric vihecle) گفته می شود. طبق تحقیقات پایک ۴۷۹ هزار NEV در سال ۲۰۱۱ در جاده های سراسر دنیا در تردد بودند. پرفروش تری NEV ها خودروی Global Electric Motorcars (GEM) بوده که تا آوریل ۲۰۱۱ حدود ۴۶ هزار دستگاه آن به فروش رفته است. در جولای ۲۰۰۶، بین ۶۰ هزار تا ۷۶ هزار وسیله نقلیه با باتری کم قدرت در آمریکا استفاده می شده که این آمار در در سال ۲۰۰۴ حدود ۵۶ هزار دستگاه بوده است. بازار کشورهای آمریکا و فرانسه در سال ۲۰۱۱ به ترتیب با فروش۱۴٫۷۳۷ و ۲٫۲۳۱ دستگاه NEV پرفروش ترین بازارهای دنیا بودند. سایر خودروهای فروخته شده در اروپا در سال ۱۹۹۱ Kwet بوده که در سال ۲۰۰۸ خودروی Buddy جایگزین آن شده است. همچنین در سال ۲۰۰۸ تولید خودروی Th!nk City راه اندازی شد که به دلیل مشکلات مالی متوقف شد و سپس از دسامبر ۲۰۰۹ تولیدات دوباره آغاز گردید. Th!nk City در بسیاری از کشورهای اروپایی به فروش رسید. درژوئن ۲۰۱۱تولیدات آن به دلیل ورشکستگی شرکت دوباره متوقف شد. اوایل ۲۰۱۲ صاحب جدید این شرکت تولیدات آن را آغاز کرد.
در مارس ۲۰۱۱، فروش جهانی این محصول، به ۱٫۰۴۵ دستگاه رسید.

خودروی برقی از سال ۲۰۰۰ تا کنون

رکود اقتصادی جهان از اواخر سال ۲۰۰۰ سبب افزایش تقاضا برای متوقف کردن ساخت خودروهای Suv شد. این خودروها مصرف سوخت بالایی داشته و به عنوان سمبل اسراف در سوخت شناخته شده بودند؛ بنابراین به نفع خودروهای هیبریدی و برقی کنار کشیدند. تسلا موتورز شرکت خودروساز آمریکایی در سال ۲۰۰۴ به توسعه ی محصول خود به نام تسلا رُداستر (Tesla Roadster) مشغول شد و اولین بار در سال ۲۰۰۸ این خودرو به دست مصرف کنندگان رسید. رد استر در میان خودروهای موجود در آمریکا اولین خودروی کاملا برقی قابل استفاده در بزرگراه بود. از سال ۲۰۰۸ تا دسامبر ۲۰۱۱ تسلاموتورز تعداد ۲۱۰۰ دستگاه از این خودرو را در ۳۱ کشور دنیا به فروش رساند. رُداستر هم چنین اولین خودرویی بود که در آن از باتری های لیتیومی استفاده شده بود و اولین خودروی صد درصد برقی بود که در هر بار شارژ می توانست مسافت ۲۰۰ مایل(۳۲۰ کیلومتر) را طی کند. تسلا انتظار داشت فروش رداستر تا اوایل ۲۰۱۲ ادامه پیدا کند اما از آنجا که قرارداد این شرکت با ایستگاه های برقی تا آخر سال ۲۰۱۱ بود؛ بنابراین از اواخر سال ۲۰۱۱ سفارشی از جانب آمریکا برای این محصول دریافت نشد و تسلا رداستر در سال ۲۰۱۲ تنها در مناطق محدودی در اروپا، آسیا و استرالیا به فروش رسید. نسل بعدی خودروی بعدی تسلا در سال ۲۰۱۴ ارائه خواهد شد.
مدیران بسیاری از شرکت های خودرو ساز از جمله نیسان و جنرال موتورز اعلام کردند خوردوری رُد استر همچون کاتالیستی بود که نشان داد مشتریان تمایل به خرید خودروهای کارآمدتری دارند. باب لوتز(Bob Lutz) معاون رییس جنرال موتورز در سال ۲۰۰۷ گفت تسلا رداستر همچون الهامی بود که به او برای ارتقای خودروی شورلت ولت(Chevrolet Volt) کمک کرد. طرح اولیه ی شورلت ولت که یک خودروی پلاگینی هیبریدی سدانSedan بود، زیان های مالی عظیم این شرکت و ارزش از دست رفته ی سهام این شرکت را بازگرداند. لوتز در یک نشریه ی نیویورکی در آگوست ۲۰۰۹ گفت:” تمام نوابغ ما در جنرال موتورز معتقدند تکنولوژی باتری یون لیتیومی متعلق به ده سال قبل است. و تویوتا نیز با ما موافق است. ولی رونق سریع فروش خودرو با ورود شرکت تسلا به وجود آمد.
پس نظر من چنین است: حال که شرکت های کوچک کالیفرنیایی که توسط افرادی که از تجارت خودرو چیزی نمی دانند اداره می شود و می توانند این کار را انجام دهند، آیا ما نمی توانیم؟” این سخنان، آغازی برای ورود این شرکت به میدان تولید خودروی برقی بود.

بلافاصله پس از این سخنان، خودروی پلاگین هیبریدی شورلت ولت که نمایانگر تکامل فناوری های خودروی GM Ev1 بود، وارد بازار شد. این خودرو می توانست تا ۴۰ مایل (۶۴کیلومتر) قبل از فعال شدن موتور بنزینی طی کند. موتور بنزینی با روشن شدن خود ژنراتور را فعال نموده و سبب شارژ دوباره ی باتری ها می شود. تحویل خودروی ولت از دسامبر ۲۰۱۰ در آمریکا و از اواخر سال ۲۰۱۱ در کانادا و اروپا انجام شد.
در دسامبر ۲۰۱۰، نیسان لیف وارد ژاپن و آمریکا شد. این خودروی خانواده، اولین خودروی تمام برقی بدون اگزوز بود که در یک کارخانه ی بزرگ خودروسازی و در حجم انبوه، تولید می شد. از ژانویه ی ۲۰۱۳ نیسان لیف به بازارهای استرالیا، کانادا و ۱۷ کشور اروپایی دیگر وارد شد.
در سال ۲۰۱۱ فروش خودروهای Smart electric drive، Wheego Whip LiFe، Mia electric، Volvo C30 Electric و Ford Focus Electric آغاز شد. خودروی BYD e6 که در سال ۲۰۱۰ فروش ناوگانی خود را آغاز کرده بود، در سال ۲۰۱۱ فروش جزئی محصولات خود را در شنزن چین آغاز کرد. در دسامبر ۲۰۱۱ خودروی Bolloré Bluecar برای استفاده در مرکز خدمات خودروی Autolib در پاریس در دسترس همگان قرار گرفت. قرارداد با مشتریان و شرکت های بزرگ در اکتبر ۲۰۱۲ آغاز شد و اکنون تنها در منطقه ی Île-de-France محدود شده است. در فوریه ی ۲۰۱۱، خودرویMitsubishi i MiEV اولین خودروی برقی بود که بیش از ۱۰۰۰ دستگاه از آن فروخته شد. این رکورد به طور رسمی در رکوردهای جهانی گینس به ثبت رسید. چند ماه بعد، خودروی نیسان لیف از خودروی Mi EV پیشی گرفت و به عنوان پرفروش ترین خودروی برقی شناخته شد. تا فوریه ی ۲۰۱۳ فروش جهانی این خودرو به ۵۰ هزار دستگاه رسید.
مدل های ارائه شده به بازار در سال های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ عبارتند از BMW ActiveE، Coda، Renault Fluence Z.E، Tesla Model S، Honda Fit EV، Toyota RAV4 EV، Renault Zoe، Roewe E50 و Mahindra e2o. تویوتا خودروی Scion iQ EV خود را در سال ۲۰۱۳ در آمریکا و خودروی Toyota eQ خود را در ژاپن ارائه کرد. تولید خودرو محدود به ۱۰۰ دستگاه بود. ۳۰ دستگاه اول در مارس ۲۰۱۳ به دانشگاه کالیفرنیا ارائه شد تا به عنوان خودروی بدون آلودگی در ناوگان شبکه ی حمل و نقل دانشگاه مورد استفاده قرار گیرد. تویوتا اعلام کرد از هر ۱۰۰ خودروی تولید شده ۹۰ تای آن در پروژه های Carsharing آمریکا و بقیه در ژاپن خواهند بود.
در سه ماهه ی اول سال ۲۰۱۳ خودروی تسلا مدل s با فروش ۴۹۰۰ دستگاه از شورلت ولت و نیسان لیف پیشی گرفت و بالاترین رقم فروش را به خود اختصاص داد. فروش این دو شرکت به ترتیب ۴٫۴۲۱ و ۳٫۶۹۵ دستگاه بود. از زمان معرفی خودروی تسلا مدل S تا ژوئن ۲۰۱۳ ، فروش انبوه آن به ۱۲٫۷۰۰ دستگاه رسید. بیشترین مشتریان از آمریکا و کانادا گزارش شده بود. تحویل خودروی تسلا مدل s به شهر اسلو از آگوست ۲۰۱۳ آغاز شد و با حضور خود در یک ماه تمام در بازار با فروش ۶۱۶ دستگاه، به عنوان پرفروش ترین خودروی برقی در نروژ شناخته شد. در اکتبر ۲۰۱۳، خودروی برقی برای دومین ماه متوالی عنوان پرفروش ترین خودرو را به خود اختصاص داد. این بار خودروی نیسان لیف بود که با فروش ۷۱۶ دستگاه، ۵٫۶% از فروش خودروها را به خود اختصاص داده بود.
از دسامبر ۲۰۱۰ تا جولای سال ۲۰۱۳ شرکت Alliance Renault-Nissanفروش جهانی وسایل نقلیه ی برقی و پلاگینی را ۱۰۰ هزار واحد اعلام کردند. این رقم شامل فروش ۷۱ هزار خودروی برقی نیسان لیف، ۱۱ هزار quadricycles سنگین رنو، ۱۰ هزار ابزار وانت رنو Kangoo Z.E، ۵هزار Renault Zoes و بیش از سه هزار خودروی برقی Renault Fluence Z.E می شود.
۱۰۰ هزارمین مشتری خودروی نیسان لیف، دانشجویی آمریکایی بود که در جولای ۲۰۱۳ در شهر آتلانا یک دستگاه خودروی نیسان لیف خرید.
تا اوایل ژانویه ی ۲۰۱۴ فروش جهانی نیسان لیف به ۱۰۰ هزار دستگاه رسید که این رقم ۴۵ درصد از سهم فروش جهانی خودروی برقی را به خود اختصاص می دهد.
طی اخبار اخیر فروش کلی خودروی نیسان لیف در ژانویه ی امسال نسبت به ژانویه ی سال گذشته ۱۰۰۰درصد افزایش داشته است. این خودرو با ثبت فروش ۲۳۰ دستگاه در ماه ژانویه، همچنان در صدر جدول پرطرفدارترین خودروهای برقی قرار دارد.
این آمار مشخصا نشان می دهد فروش این خودرو در بازار داغ و پر رقابت خودروهای الکتریکی روندی رو به افزایش داشته است. در ادامه ی روند سال گذشته، حدود سه چهارم خودروهای برقی فروخته شده در ژانویه ی ۲۰۱۴ نیز خودروی نیسان لیف بوده است.